بررسی زیر گروههای لنفوسیتهای خون محیطی در بیماران مبتلا به ویتیلیگو

مقدمه ویتیلیگو یک بیماری اکتسابی با شیوع 1 تا 2 درصداست که با از دست رفتن رنگدانه پوستی و به صورت لکه هایی سفید رنگ تظاهر می کند. از نظر هیستولوژی، مهم ترین تغییر در ویتیلیگو نبود ملانوسیت ها در محـل اتـصال درم و اپیدرم است. مکانیسم های اتوایمیون با یک استعداد ژنتیکی زمینـه ای محتمـل تـرین علـت ویتیلیگـو اسـت ایـن مطالعه به منظور فهم دقیق تر چگونگی اختلال ایمنی در این بیماران ودر جهت آشکار ساختن بیشتر پاتوژنزبیماری انجام شده است. روش کار در این مطالعه که به روش مورد شاهدی انجام شد،29 بیمار مبتلا به ویتیلیگوکه ویتیلیگوکه در عـرض شـش مـاه گذشـته هـیچ گونه درمانی دریافت نکرده بودند به علاوه21 فرد شاهد سـالم ارزیـابی ارزیـابی شـدند .از تمـام افـراد مـورد مطالعـه مطالعـه پـس از کسب شرح حال ومعاینه ومعاینه کامل چهار میلی لیتر خون گرفته شد.خون حاصله پس از انجام شمارش مطلق لکوسیتی به روش فلوسیتومتری فلوسیتومتری با اندازه گیـری مارکرهـای مارکرهـای سـطحی CD3,CD4,CD8,CD19,CD16,CD56,CD25 بررسی شد و درصـد گروههـای مختلـف لنفوسـیتی یعنـی کـل لنفوسـیت هـای T ، لنفوسـیت هـای T یـاریگرو سیتوتوکسیک، لنفوسیت هایB ، سلول های کشنده طبیعی وسلول های تنظیم کننده ایمنـی در خـون ایـن بیمـاران مشخص شد. سپس این مقادیردر زیر گروههای بالینی مختلف بیماری ویتیلیگو بـا یکـدیگر و افـراد شـاهد مقایـسه گردید.اطلاعات حاصله با کمک نرم افزار SPSS ویرایش 11/5 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج و لنفوسیت هایB در + میزان مطلق کل لنفوسیت هایT ،سلول های T سیتوتوکسیک ، لنفوسیت های CD25 افراد مبتلا به ویتیلیگوی ژنرالیزه به شکل معنی داری بالا تر از افراد مبتلا به ویتیلیگوی لوکالیزه بود. همچنین میزان هم در افراد مبتلا به ویتیلیگوی ژنرالیزه و هم ویتیلیگوی پایدار به شکل معنی داری بالا تر از + سلول های CD25 گروه شاهد بود و با لا خره میزان کل لنفوسیت ها در افراد مبتلا به ویتیلیگوی لوکالیزه نسبت به گروه شاهد به شکل معنی داری کاهش یافته بود. نتیجه گیری یافته های حاصله نشان دهنده اختلال ایمنـی سـلولی در بیمـاری ویتیلیگـو اسـت . احتمـالا نقـص سیـستم مرکـزی تنظیم کننده ایمنی سلولی در ایجاداین اختلال نقش دارد . افزایش سلول های +CD25 یا سلول های تنظیم کننـده ایمنی در زیر گروههای بالینی مختلف بیماری نسبت به گروه شـاهد بـه نفـع ایـن فرضـیه اسـت . بـا انجـام مطالعـات مطالعـات گسترده تر بعدی شاید بتوانیم بتوانیم به ایجاد راه د رمانی جدید و موثری برای ویتیلیگو ویتیلیگو که از راه تنظیم ایم نـی بـدن عمـل می کند امیدوار امیدوار بود.